I. Sınıfların I. Bitkibilim dersi [1 Nolu Bitkibilim Serası]

Ders Öncesi~

Soğuk ve yağmurlu bir sabahın yerini Güneş’e bırakmasını istemeyen tek kişi Luna’ydı kocaman yatakhanede. Çoğu kişi Güneş ışıklarıyla huzur bulurken, o tam tersine havanın hep kapalı olmasını isterdi. Bu yüzden yarı karanlık yatakhanede gözlerini aralarken yatağının kenarındaki pencereden gri bulutları ve dolu dolu olan havayı gören Luna mutlulukla gerindi. Üzerini örten ince ve yeşil pikesinin deseni olan gümüş rengindeki yılan, pikenin hareket ettirilmesiyle birlikte canlıymış gibi gözüktü bir anlığına. Yatağının üzerinde emekleyerek pencere kenarına giden Luna burnunu cama dayadı ve dışarıya baktı. Soğuk rüzgarın estiğini şimdiden hissedebiliyordu, sıcak nefesi buz gibi camın üzerinde buğu yaratmıştı. Kafasını geri çektiğinde şekilsiz buğuyu gördü. Gülümseyerek uzun parmaklarıyla kocaman bir kalp çizdi ve ortasına B yazdı. Yaptığı işi beğenen gülümsemesiyle cama baktı ama Jo’nun uykusunda bir şeyler söylediğini duyabiliyordu, görmemesi için hemen pijamasının yeniyle sildi.

Daha sonra yataktan ayaklarını sallandırdı ve mahmur gözlerle terliklerini aramaya başladı. Teki yatağının altına kaçmıştı ama öteki saklanmakta bayağı bir ısrarcıydı. Derin bir nefes aldı ve elindeki terliği Jo’ya fırlatarak uyanmasını sağladı. Karşılığında kafasına güzel bir darbe almasına rağmen şamataları diğer kızları da uyandırmış, yatakhanenin bir hazırlanma furyasına kapılmasına neden olmuştu. Lu ve Jo diğer iki kızla şakalaşarak giyindiler. Jo’nun kitaplarından birinin Lu’nun sandığından çıkması üzerine kavgaya tutuşan kızlar saatlerine bakınca geç kaldıklarını fark ederek, yatakhaneden aşağı bir koşu kopardılar.

Aşağı inince Jo’ya dönüp yenmenin verdiği zevkin nasıl hissettirdiği konusunda bir nutuk çekecekken vücudunun birden bire bir engelle karşılaştığını hissetti. Derken bu engelin sıcak, yapılı ve uzun boylu olduğunu anlayınca çarptığı kişinin kim olduğunu görmek için suçlu bakışlarıyla kafasını kaldırdı. Burnunun dibindeki sırıtan suratın sarı saçları vardı ve oldukça tanıdıktı. Sabah mahmurluğunun verdiği şişmiş gözlerini açmaya çalıştı ve kim olduğunu şıp diye anladı. Blaise iki kolunu da ona sarmış, yanağından öpüyordu bile. Lu, sırıttı ve yapmacık bir ses tonu takınarak “Çok çok özür dilerim efendim.” dedi küçük bir kız çocuğu gibi. Jo’nun yakınlarından bir yerden öğürme taklidi yaptığını görebiliyordu ama umurunda değildi işte. Blaise’in “Küçük kız, sabahımı berbat ettin. Bir daha seni buralarda görmeyeyim yoksa sonuçları korkunç derecede feci olur.” Demesi üzerine ikisi de kahkahalara boğuldular. Blaise’e sıkı sıkı sarılan Lu, onun omzunun üzerinden Jo’nun da gizlice gülümsediğini gördü. Gözlerini deviren Luna derdinin ne olduğunu az çok anlayabildiği kardeşinin kafasına bir şeyler atmamak için kendini zor tuttuğunu hissedebiliyordu. Daha sonra üçü gülüşerek salondan çıktılar.


Yeşil ışıklarla bezenmiş salondan çıktıktan sonra soğuk ve korkutucu bir havanın hakim olduğu zindanlardan yukarıya doğru tırmanmaya başladılar. Yolda Blaise ve Luna verilen ödevlerin çokluğuyla ilgili bol bol yakındılar, Jo ise işini zamanında yapmakla ilgili bir konuşma yaparak ikisini de şaşırttı. Büyük Salon’a geldiklerinde kapının yanında asılı olan camla kaplı duyuru panosunun içinde parıldayan bir yazı dikkatini çekti. <<BUGÜN YAPILACAK OLAN 1. SINIFLARIN İLK BİTKİBİLİM DERSİ, 1 NOLU BİTKİBİLİM SERASINDA OLACAKTIR.BÜTÜN BİRİNCİ SINIFLARA DUYURULUR!>> İki kız aynı anda başlarını Büyük Salon’dan içeriye soktu ve büyülü tavana baktı. Kasvetli ve yağmurlu hava ikisinin de gülümsemesine yetmişti. Blaise’in anlam veremeyen bakışlarını gören Luna, açıklama gereği duyup anlatmaya çalışırken, üçü de kalabalık bir grup tarafından salonun içine doğru itildi. Sonunda masaya oturduklarında Luna kızarmış ekmeğe en sevdiği marmelattan sürerek tıkınmaya başladı. İki kızın fısıldayarak dedikodu yapmasıyla son bulan kahvaltı, Blaise’in “Bu havada nasıl donmadan seralara gideceğiz?” sorusu ile daha da çetrefilli bir hal aldı. Pelerinler sıkı sıkı bağlandı ve üçü soğuk ama harika Hogwarts bahçesine adım attılar.

Çiğlerle bezenmiş ıslak çimenlerde ayak izleri bırakarak dondurucu rüzgara karşı gelen bu üç çocuk, seralara ulaşana kadar birbirlerine sokulmuş bir şekilde yürümeye doğru devam ettiler. İkisinin ortasında kalan Luna, bu iki insanı birbirine bağlayan bir köprü görevi görürmüşçesine bir kolunu birine, diğer kolunu ötekine dolamıştı. Sonunda üzeri örtülmüş devasa bir kafese benzeyen I Numaralı seraya gelebilmişlerdi. Kapıyı itmeleriyle birlikte yüzlerini sıcak ve toprak kokan bir hava yaladı. Başlığını sarı saçlarının üzerinden çeken Luna, etrafına göz gezdirdi. Sıra sıra dizilmiş bitkiler, tehlikesiz ve ilkel göründü Luna’nın gözüne. Hiçbir zaman için bitkilere büyük bir hayranlık duymayan Luna, onlara karşı beslediği tek sempatinin iksirlerin ana malzemesi olmalarından kaynaklandığını profesörün bilmemesi gereken bir detay olduğunu düşünmeden edemedi. İçeriye attığı ürkmüş bakışlarıyla birden masaların farkına vardı. Uzun tahta masaların üzerinde içi boş gibi görünen saksılar vardı. Luna uygulama yapacaklarını anlayıp, derin bir nefes almaktan kendini alamadı. Üçü beraberce yumuşak zeminli serada yürümeye başladılar. Derken Luna’nın gözüne oldukça güzel bir kız çarptı. Clementine.

“Hey, Rose!” diye bağırdı bir uçtan bir uca. Rose kafasını kaldırdı ve ışıl ışıl parlayan gözleriyle 3’lüyü buldu. Luna eliyle yanlarını gösterirken, Rose çoktan eşyalarını almış, yanlarına gelmek için yolu yarılamıştı bile. Lacivert cüppesinin içinde bembeyaz duran Rose, yanlarına geldiğinde sadece “Ne habersiniz millet?” diyebilmişti. Çünkü profesör bu kadar konuşmanın yeterli olduğunu söylercesine kapıyı asasının bir hareketiyle kapatmış, içerisinin berrak bir sessizliğe boğulmasını sağlamıştı. Çıt çıkmayan kocaman serada, neredeyse bütün öğrenciler profesöre gözlerini dikmiş, diyeceklerini merak ediyorlardı. Neredeyse çünkü Blaise, bitkilerin çok da umurunda olmadığını vurgularcasına Luna’yı seyrediyordu. Böğrüne yediği okkalı bir dirsekle ayıldı ve diğer 16 öğrenci gibi bakışlarını profesöre çevirmeyi akıl edebildi. Luna sırıtırken Blaise’in kıvrık dudaklarının kenarlarının oynadığını gördü. “Görüşeceğiz.”

RP Out: Biraz uzun oldu, ama uzun bir aradan sonra ilk dersRP'm olduğu için fazla kaptırdm sanırım. 1 mesaja sığmadı, ben de ikiye böldüm.

Mia, her zamanki alışkanlığıyla güneş henüz yeni doğmaya başlamışken uyandı. Kırmızı kadife perdelerin çevrelediği yatağından kalkarak hemen yanı başındaki pencerenin önüne gitti. Güneş, günün ilk ışıklarını gölün üzerine salıyor, ışık, suyla dans ediyormuşçasına pırıl pırıl parlıyordu. Mia’nın yüzünde hafif bir gülümseme oluştu. Bu tür manzaralardan her zaman çok hoşlanmıştı. Yatakhaneye bir göz attı. Kırmızı kadife perdelerin tümü kapalıydı. Anlaşılan bu saatte ondan başka uyanan olmamıştı. Oysa Mia dersten uzun bir süre önce uyanmayı, yeterli hazırlığı yapacak bol bol zamanı olmasını isterdi. Yatağının yanındaki ahşap ve üzerinde eskilerden kalma kabartmalar olan sandığının başına eğildi. Narince kapağını kaldırdı. Bütün ders kitapları, asası, cüppesi ve tüm eşyaları sandığın içinde düzgün bir şekilde duruyordu. İlk derslere girmiş olduğu için eskiden sandığın en alt kısmında duran tüy kalemi, parşömenleri ve mürekkep hokkası şimdi sandığın en üst kısmında duruyordu. Mia bugün girecekleri dersin ne olduğunu bilmiyordu. Oysa daha dün tüm ders programını silip süpürmüştü. Ders programına kimse bakmaz, herkes ona sormayı tercih ederdi. Ancak arkadaş edinmeye başlayıp, Hogwarts’ın zevk kısmına daldıktan sonra onun da umurunda olmamaya başlamıştı. Arkadaşlarıyla geziyor, konuşuyor, millete laf atıp eğleniyorlardı. Bunun yanında zorunlu olarak da derslere giriyorlardı. Sırf eğlence için seçmeli dersleri asmayı bile düşünmüşlerdi. Fakat bunun binalarına puan kaybı olarak döneceğini bildiklerinden bundan hemen vazgeçmişlerdi. Zaten Slytherin gibi bir rakipleri vardı. Mia sandığından üzerinde Gryffindor arması işli Hogwarts cüppesini çıkardı ve hızla üzerini değiştirdi. Sandığın altındaki mürekkep hokkasını ve çabucak kırılmaya elverişli tüy kalemini de dikkatlice çıkardı, yandaki komidinin üzerine bıraktı. Seçtiği derslerin ders kitaplarını da çıkarıp aynı yere bıraktı. Ancak gireceği dersin yazılı olduğu ders programını hala bulamamıştı. Sandığın alt taraflarını kurcaladı, yine bulamadı. “Ahh, nerede bu ders programı?!” En sonunda aramaktan vazgeçerek ortak salona inmeye ve duyuru panosundan bakmaya karar verdi. Ortak salona inen merdivenleri ses çıkarmadan indi ve duyuru panosuna hızlıca bir göz gezdirdi.

1. Sınıflar İçin Bitkibilim Dersi
Yer: Seralar

Mia tekrar yukarı çıktı. Hala uyuyanlar vardı ancak artık çoğunluk uyanmıştı. “Günaydın.” diye selamladı herkesi. “Günaydın Mia.” Komidinin üzeri bu kadar eşyayla oldukça karışık görünüyordu. Hemen kendisine lazım olabilecek şeyleri bu eşya yığının arasından çekti. Bitkibilim ders kitabı, ders notlarını almak için bir parşömen, mürekkep hokkası ve elbette tüy kalemi. Hepsini çantasına dikkatlice yerleştirdi çünkü tüy kalem aşırı hareketlere oldukça hassastı. Buna rağmen gerçekten harika yazıyordu.
“Kahvaltıya gidelim mi Mia?” Bu Claire’di. Mia’nın zaman geçirmekten en çok hoşlandığı arkadaşlarından biri. “Pekala. Sen de eşyalarını yanına al da oradan direk seralara geçeriz.”
“ Bugün Bitkibilim mi varmış?” dedi Claire şaşırmış bir ifadeyle. “Tamam, bekle hemen geliyorum.” Claire beş dakikaya hazırdı. Beraber büyük salona inen merdivenlerden geçtiler. Çabuk bir kahvaltı yaptılar. Mia hiçbir zaman çok yemek yemeyi seven biri olmamıştı. Bitkibilim dersi de çok geç bir saatte olmadığından masadan kalktılar ve seralara doğru yürümeye başladılar. Claire Mia’ya döndü.
“ Tatlım, yanlış anlamazsan seralara ben önden gideyim. Beklediğim biri var da. Anlarsın ya.” Claire göz kırptı. Mia da ona gülümsedi.
“Tabi ki canım.” Böylece Claire hızla merdivenlerden çıkarken Mia da arkasından gülümseyerek yavaş yavaş yürüyordu. Seralar bahçe tarafında olduğundan kolaylıkla bulabileceğini düşünüyordu. Tam kapıdan çıkacakken kendisi ne olduğunu bile anlamadan dengesini kaybetti. Tam düşecekken arkadan iki elin onu sardığını hissetti. Şaşkınlıkla arkasını döndü. Cüppesinin sol tarafında Ravenclaw arması işlenmiş bir erkek. Gülümsedi. Mia nazikçe:
“ Teşekkür ederim.” dedi.
“Lafı bile olmaz.” diye cevap verdi. “ Sakıncası olmazsa dersliğe kadar eşlik edebilir miyim?”
“ Elbette.”
Dersliğe beraber girdiler. Yan yana oturdular. Bu çocuk esprili, güler yüzlü ve muhabbeti hoş biriydi. Mia ona gittikçe daha çok ısındığını fark ediyordu. Nihayet sınıf dolmuştu. Çok sayılmasa da sınıfı doldurmaya yetecek kadar bir kalabalık vardı. On yedi öğrenci merakla profesörün anlatacaklarını bekliyorlardı. Profesör seranın kapısını kapattıktan sonra konuşmaya başladı. Öncelikle kendisini tanıttı. Elizabeth May Whitmore. Evet, Mia onu Gryffindor Bina Sorumlusu olmasından tanıyordu. Çok sevecen ve işinin ehli bir profesördü. Onunla ders yapmak Mia için gerçekten zevkli olabilirdi. Aslında bitkibilime çok da ilgisi yoktu. Ders seçmeli olsa seçeceğinden şüpheliydi. Yine de Profesör Whitmore’un bitkibilimi de zevkli bir hale getirebileceğini düşünüyordu. Mia düşüncelerinden tekrar profesörün sesiyle sıyrıldı. Bizim için bir sürpriz hazırladığını söylüyordu profesörün güzel, berrak sesi. Kafamı hızla saksımın yanına çevirdim. Ah, bir binbir lezzette fasulyesi! Profesör bizi gerçekten önemsiyor olmalıydı. O kendi şekerleme geçmişini anlatırken ben de merakla fasulyenin kağıdını açarak ağzıma götürdüm. Ekşimsi bir tadı vardı fakat güzeldi. Bu, derse başlamadan önce gerçekten moral olmuştu. Mia’nın profesöre olan sevgisi biraz daha artmıştı. Profesör bu küçük moral faslını bitirdikten sonra dersi anlatmaya koyuldu. Mia onun talimatlarına uyarak Bitkibilim kitabını çıkardı. Profesörün de söylediği gibi her bitkinin üzerinde onun zehirlilik derecesini sınıflandıran işaretler vardı. xxxx derecesine bir asla bulaşmayacaktık. Bu bitkiler sadece bize tanıtmak amacıyla koyulmuştu. Mia zaten bunlara bulaşmak da istemezdi. Gerçekten çok ürkütücü görüntüleri vardı.
“Bu günkü dersimizin konusu Adamotlarıdır.” Adamotları mı? Mia bu kavramı hayatında ya bir, ya da iki kez duymuştu fakat hiç adamotu görmemişti. Bitkibilim kitabını hızla kurcalayarak adamotlarının bulunduğu sayfayı açtı. Profesör anlattıklarını not almalarını tavsiye etmişti. Mia bitkibilim uygulamalı bir ders olduğundan yanına parşömen falan almayı düşünmemişti aslında fakat şimdi getirdiğine şükrediyordu. Hızla çantasından parşömenini, tüy kalemini ve mürekkep hokkasını çıkardı. Herkes hevesle bir yazma eylemine girmişti. Fakat dikdörtgen bir masada on yedi kişi yazı yazmaya çalışırsa bunun zor olması elbette kaçınılmazdı. Mia bir daha bitkibilim seralarının masalarında not almaya çalışacağından şüpheliydi. Fakat şu an malzemelerini kaldırırsa profesöre saygısızlık olacağının da farkındaydı. Profesör konuşurken Mia yetiştirebilmek için kendine özgü bir stille not tutmaya koyulmuştu.

“ Adamotu = Adamkökü = Mandragora
Şifalıdır. Çirkin bebek görünümünde bir gövdesi vardır. İlginç ve değerli bir bitkidir. Bir bebeğe benzetilmesine rağmen hiç de sevimli değildir. Lanetlerin tedavisindeki panzehirlerde kullanılır ve taşlaşmış kişileri eski haline döndürür. “

Aldığı bu notlar Mia için yeterliydi. Ayrıntılara lüzum yoktu.
Profesör Whitmore şimdi dersin uygulamalı kısmına geçmişti. Bir adamotu dikecekti. Mia onu merakla takip etmeye başladı. Profesör öncelikle eldivenlerini sonra da kulaklığını taktı. Öğrencilere de aynını yapmasını söyledi. Mia okuduğu kitaptan bildiği kadarıyla adamotlarının kulak tırmalayıcı bir çığlık atacaklarını biliyordu. Bu nedenle ikiletmeden kulaklığını kulağına geçirdi. Profesör büyük bir dikkatle adam otunu kavrayıp hızla çekti. Mia’nın gördüğü şeyin etkisiyle yüzü buruştu. Bu, şu ana kadar gördüğü en iğrenç bitkiydi. Mia bir adamotu dikmenin yapmak istediği en son şey olacağını düşündü. Neyse ki kulaklıklar kulaklarını yeterince koruyorlardı ve adamotunun o bayıltıcı sesini duymuyorlardı. Fakat Mia’nın korktuğu başına gelmişti. Profesör tahmin edildiği gibi onlardan bir adamotu dikmelerini istemişti. Mia ilk başta çekindi fakat bunu yapmanın çok da zor olmayacağını tahmin etti. Elini adamotunun püsküllerine dolayarak hızla bulunduğu yerden çekti. Adamotu anında Mia’nın yüzüne bir yumruk savurdu. Mia yan tarafa çekilerek adamotunun bu saldırısından kurtuldu. Onu inceleme çalışmasından anında vazgeçerek atarcasına saksının içine bıraktı. Dikme işini dikkatsizce yaptığının farkındaydı çünkü adamotunun çığlıkları böğürtülere dönüşmüş gibi geliyordu. Fakat nihayet bu iş de bitmişti. Adamotun çığlıkları kesilmiş, toprağın içine biraz yavan da olsa dikilmişti. Zaten profesör ilk denememizde muhteşem bir şey yapmamızı beklemezdi. Aslında bu, Mia’nın ilk denemesine göre hiç de fena sayılmazdı. Birkaç öğrenci hariç herkesinki hemen hemen bu durumdaydı. Bazılarınınki ise çok daha beterdi. Mia kulaklığını ve eldivenlerini çıkararak masanın üzerine bıraktı.
Birkaç dakika sonra Mia, profesörün dersin bittiğini haber veren sesini duydu. Zorlu bir ders olmuştu onun için. Kim bilir bu böyleyse, diğer dersler nasıl olacaktı. Yine de profesör tanışma faslına uzun zaman ayırmadığı için ona minnet duydu. Profesör bir yandan onlara cesaret verici, yüreklendirici sözler söylerken öğrenciler de yavaş yavaş seraları boşaltıp, Hogwarts’a yöneliyorlardı

Spoiler:

İçerisinin Nem Oranı Oldukça Fazlaydı Ve Bu Oran Herkesin Terlemesine Yol Açıyordu Ve İçerisinin Ter Kokması İnsanın Burnunu Rahatsız Edip,Uyanmasını Sağlıyordu.James,Yatakhanenin Bir Köşesinde Yatağında Yarı Uyur Durumdaydı.Bu Uyumanın Her An Bir Bağırış Veya Bir Sesle Bozulacağından Emindi Ama Birkaç Dakika Sonra Alnından Yavaşça Bir Yılan Gibi Süzülüp Gözüne Düşen Teri Hiç Hesaba Katmamıştı Ve Bu Terin Değişiyle,Gözlerini Yavaşça Araladı.Kendine Gelmek İçin Birkaç Kez Kafasını Sağa Sola Sallamaya Başlamıştı.Kendisini İtmek İçin Yatağı Destek Olarak Kullandı Ve Ayağa Kalkmayı Başardı Ve Kendi Ter Kokusundan Rahatsız Oldu,Birkaç Dakika Sonra Rahatlamıştı.Burnuna Hiç Kötü Koku Gelmiyordu.Kendini Camın Yanına Doğru İtti Ve Oradaki Bir Çıkıntıya Tutunup Dengesini Sağlamaya Çalıştı,Yere Doğru Çöktü Ve Kendini İçeri Giren Orman'ın Kokusu Ve Güneş Işığının Doyumsuz Birleşimene Bıraktı Birkaç Dakika Sonra Kendini Yerden Kaldırdı Ve Slytherin Ortak Salona Baktı Birkaç Tane Büyücü Ve Cadı Gördü.Hemen Salona Doğru Yürümeye Başladı.Burayı Daha Çok İyi Tanıyamamıştı,Kendisini Yabancı Bir Yerde Gibi Hisediyordu Sanki Burası Hogwarts Değildi,Abisinin Anlattığı "Hogwarts" Yoksa Burası Değil Miydi?.Aklı Çok Karışmıştı Bu Karışıklığın Arasında "Ortak Banyo"yu Arıyordu Ve Birkaç Dakika Sonra Gelen Seslerden Oraya Yaklaştığını Anladı Ve Oraya Doğru Kendisini İtti Ve Orada Boş Bir Kabin Bulabilmek İçin Dua Etti.Biraz Şanslıydı Sonra Kalan Bir Kabini Yakalayabilmişti.Hemen İçeri Daldı Ve Üzerindekileri Çıkarmaya Başladı.Üzerinde Duran Atleti Hızlıca Çıkarıp Kabinin Bir Kenarına Attı Ve Altındaki Pantolonunu Yavaşça Çıkardı,Sona Boxer'ı Kalmıştı Onu Da Bir Çırpıda Çıkardı Ve Kendini Çıplak Hissediyordu.Daha Sonra Vanayı Çevirdi Ve Üstten Akan Suya Kendini Kaptırdı.Vücuduna Çarpan Suyla Kendinden Geçmişti Ve Saat'i Unutmuştu Birden Geç Kaldığı Aklına Geldi Ve Boxer'ını Giyip Hemen Kabinden Çıktı.Ortak Salonda Yok Denecek Kadar Az Kişi Vardı Ve Onlarda Kapıya Doğru Koşuyorlardı.James,Hemen Kendini Erkekler Yatakhanesine Attı.Giysilerini Hemen Giydi,Birkaç Dakika Saçını Yaptı Ve Parfümünü Sıkıp Kapıya Akın Etti,Kendinden Geçmiş Bir Durumda Dışarıya Çıktı Ama Geç Kalmadığını Dışarıda Gezinen Birçok 1. Sınıf Öğrenciden Anladı Ve Yavaşça Gömleğinin Düğmelerini İliklerken Bir Yandan Ortak Salona Doğru İniyordu Ki Kitaplarını Ve Parşömeni Unuttuğunu Hatırladı.Koşarak Onları Aldı Ve Yeniden Ortak Salona Doğru Koşmaya Başladı.Biraz Sonra Oraya Varmıştı,Hemen "Slytherin Masasına" Doğru İlerledi Ve Oradaki Birkaç Çocuğun Yanına Oturup Onlarla Sohbet Etmeye Başladı.Maçlardan Ve Kızlardan Başka Sohbet Ettikleri Birşey Yoktu.Sıkılmaya Başlamıştı Önünde Duran Tabaktan Bir Hamburger Aldı,Kalktı Ve Giderken Onlara Görüşürüz Biçiminde Bir Hareket Yapıp Bazı Şeyleri Almak İçin İhtiyaç Dolabına Doğru Yola Koyuldu.Hogwarts'ın Dar Koridorlarında Yürüyordu Ve İçinde Düşündüğü Şeyleri Yüzü Yansıtıyordu Neredeyse.Birkaç Tane Çocuğun Farklı Yönlerden Onun Önüne Doğru Geldiğini Farketti Ve Kendini Kasmadan Yoluna Devam Etti Birkaç Dakika Sorna Çocukların Önüne Geçtiğini Gördü.Birkaç Dakika Sonra Önünü Kestiler Ve Ondan Ödevlerini Yapmalarını İstediler.James Onlara Kafa Tuttu.Birkaç Darbe Yedikten Sonra Sinirlendi Elini İstemsizce Yumruk Haline Getirdi Ve Çocuğun Burnuna Hızlıca Geçirdi.Çocuk Yelteleyerek Yere Serildi,Diğer Çocuklar James'e Bakıyordu.James Aralarından Sıvışmak İçin Yer Arıyordu.Birkaç Dakika Sonra Gözlerinin Çocuğa Kaydığını Gördü Ve Aralarından Koşarak Kaçmaya Çalıştı Ne Yazik Ki Çocuklar Peşini Bırakmamıştı Ama James İlerde Duran Karanlık Bir Boşluk Gördü Onlar Görmeden Kendini Onun İçine Fırlattı Ve Hmen Orada Onları İzledi Birkaç Dakika Sonra Onların Gittiğini Gördü Ve Ayağa Kalkıp Üstünü Silkedi Ve Kitaplarını Almak İçin Ortak Salona Döndü Ve Dönerken Kapıdaki Yazıyı Gördü < YAPILACAK OLAN 1. SINIFLARIN İLK BİTKİBİLİM DERSİ, 1 NOLU BİTKİBİLİM SERASINDA OLACAKTIR.BÜTÜN BİRİNCİ SINIFLARA DUYURULUR!>> Yazıyı Okuduğunda,Yanlış Kitaplarını Aldığını Anladı Ve Kitapları Alıp Değiştirmek İçin Slytherin Erkekler Yatakhanesine Doğru Yola Koyuldu.BBitkibilim Dersinin Olmasına Sevinmişti Bu Onun İçin Bir İlk Olacaktı Ve İlk Dersi "Bitkibilim" Olacaktı.Yüzünde Kin Ama Yüreğinde Neşe Doluydu.Aşağıya Doğru İniyordu.Biraz Sonra Aşağıya İnmişti Ve Zindanlara Giden Merdivemi Bulması Uzun Sürmemişti.İndikçe Azalan Nem Oranı Ve Serinlik James'i Rahatlatmıştı.Birkaç Dakika Sonra Seraları Gördü.O Anda Çocukların Peşinde Olduğunu Gördü Ve Koşarak Seralara Doğru Yol Aldı Birkaç Dakika Sonra Serya Varmıştı Ve Onlar Burada James'e Birşey Yapamazlardı.Çünkü;Profesör Buradaydı.James Rahat Bir Biçimde Arkalardan Bir Sıraya Oturdu Ve Alnındaki Terleri Elinin Tersiyle Sildi.İçinden Bir Oh Çekti Ve Sıraya Yayıldı.Birkaç Dakika Sonra Profesörün Sesini Duydu “Günaydın Sevgili 1. sınıflar!Önümüzdeki 7 yıl boyunca herhangi bir aksaklık çıkmaz ise sizlerle beraber Bitkibilim derlerini işleyeceğim. Adım Elizabeth May Whitmore; Hogwarts okul müdüre yardımcısı ve Gryffindor Bina Başkanıyım.” James Bu Sözden Sonra Öğretmenden Birazcık Çekinmeye Başlamıştı.Ne De Olsa Müdür Yardımcısıydı Ve En Ufak Yaramazlık Veya Birşeyde Başına Geleceklerden Haberi Olmuştu Ve Buna Göre Davranacaktı.Buna Karar Verdiğinde Öğretmenin Sesini Duydu Ve Sesine Odaklandı.Sizlere Bitkibilimin esaslarını öğretmek benim için bir mutluluk ve onurdur küçük cadılar ve büyücüler.” Şakaya Tahamülü Olmadığı Belliydi,Yüzündeki Gergin Hatlar Bunu Anlatıyordu Ve Sesindeki Disiplin Onlara Zindan Olacak Bir Yılın Habercisiydi.James Gideek Tırsmaya Başlamıştı Ve Bu Konuda Haklıydı.Daha Sonra Öğretmenin Sözüne Dikkat Kesildi “Eveeet, uzun soluklu dersimize başlamadan önce saksılarınızın yanlarında bulunan küçük bir sürpriz ağınızı tatlandırır diye düşündüm.” James,Şaşkınlıkla Elini Pakete Uzattı Ve Açıp Bir Tane Aldı."Mayhoş Limon" Hoşuna Gitmeye Başlamıştı,Birtane Daha Ağzına Attı Ve Tükükürerek Ağzından Çıkardı "Kızarmış Acı Biber" Diye Öğürdü İçinden.Daha Sonra Paketi Kapıttı Ve Profesöre Odaklandı Ve Sözlerini Dinlemeye Koyuldu “Bin Bir Lezzette oldukları çok doğru. Ben henüz beş yaşında bir cadıyken arkadaşım ‘Sır Tadında’ yediğine yemin etmişti.Ben de sonrasında, inanıp art arda on kutu Bertie Bott yemiştim. Tabi karşılaştığım onca tattan hiçbiri o aradığım ‘Sır Tadında’ değildi ve hayal kırıklığı yüzünden o gün bu gündür hiç yememiştim. Ancak birkaç küçük şekerlemenin zararı olmaz değil mi?Imm, brokoli tadında. Ehh o kadar da kötü değil.” James Öğretmenin Dediklerine Gülmüştü.Biraz Komiğine Gitmişti Ama Küçükken O Da Zehirli Bir Şekerleme Aramak İçin 3 Paket Yemişti.Sonunda Bulamayınca Hayal Kırıklığına Uğrayıp Bu Olayı Unutup Kendisini Avutmak İçin Birkaç Tane Şekerleme Almıştı.O Bunları Düşünürken Öğretmen'in Sesi Kulaklarında Çınlıyordu.“Sevgili cadılar ve büyücüler hepinizden ‘Yeni Başlayanlar için Temel Bitkibilim’ kitabınızı açmanızı rica ediyorum. Evet gördüğünüz gibi bu kitap size Bitkibilim çalışmalarınıza destek olmak ve çevremizde bulunan çeşitli örnekleri tanıyabilmenize yardımcı olmak için tasarlandı. Her bitkiyi tanıtan kısmın üzerinde ‘X’ ler göreceksiniz. Bu S.B.S düzeyinde sınıflandırmadır. Yani Sihir Bakanlığı Seviyesi anlamını taşıyan kısaltma demek oluyor ki Bu x işaretleri sizin için bakanlık tarafından bitkilerin zararlı olma düzeylerini göstermektedir.Bizzat tanımadığınız bitkilere dokunmaya kalkışmamanız makul olur, çünkü tehlike derecesi zevk olsun diye verilmedi. Öte yandan, eğer bitki size dokunursa, derhal tıbbi yardım isteyin! xxx’e kadar olan bitkiler herhangi yetkin bir büyücü tarafından idare edilebilir. Ancak, xxxx ve üzeri uzmanlık gerektirir.” Büyük Bir Dikkatle Ona Bakıyordu Ve Onun Ağzından Çıkan Her Kelimeyi Beynine Kazıyordu.Bu Dersten Gittikçe Zevk Almaya Başlıyordu.Yıkılacak Kurallar Ve Müdür Yardımcısı Olan Bir Profesör Oldukça İlginçti Ve Bu Onun Dikkatını Çekmişti.Öğretmeni Dinlemeye Başladı “Bu günkü dersimizin konusu ‘Adamotları’dır. Dileyen söylediklerimi not alabilir.Ki almanız sizin faydanıza olacaktır. Çünkü sene sonu sınavlarında anlattığım bilgilerin size faydası büyük olacaktır.” , diyerek dersin esas kısmına geçti Elizabeth ve devam etti “Adamotu ya da Adamkökü; Mandragora olarak da adlandırılır ve şifalı bir bitkidir. Toprağın üst kısmında kalan yerleri morumsu yeşil renkte püskülleridir, önlerinizde gördüğünüz gibi. Kafasının dibinden biten yapraklarıyla, kök yerine küçük, çamurlu ve oldukça çirkin bir bebek görünümünde gövdeye sahip olan ilginç ve değerli bir bitkidir. Açık renkli benekli bir cilde sahip olan çirkin yüzü birazdan göreceğiniz gibi bir bebeğe benzetilse de hiç sevimli değildir. Adamotları biçimleri değiştirilmiş ya da lanete uğramış kişileri normale döndürmek için yapılan panzehirlerde kullanılır. Özellikle ‘Taşlaşmış’ kişileri eski haline döndüren iksir yapımında kullanıldığı için bu bitki paha biçilemez bir değere sahiptir. Çoğu zaman adamotlarının ateş rengine büründüğü ve geceleri şimşek gibi gümüşi ışıklar yaydığı gibi söylentiler kulaktan kulağa dolaşır. Titrek bir alev veya parıldayan bir yıldız gibi göründüğünü öne süren büyücü ve cadılar bazen adamotlarına bu yüzden 'Şeytan Mumu' demişlerdir. Bu bir dereceye kadar doğrudur; zira sıcak iklimlerde yetişen bir bitki olan adamotlarının üzerinde sık sık ateşböcekleri toplanır ve büyücülerin sözlerini kısmen doğrular.” Cebindeki parşömene Bunu Yazmaya Başlamıştı Ve Bu Derste Oldukça Eğlenebilecek Bilgi Vardı.Bu Dersten Giderek Hoşlanıyordu Ama Yüzündeki Kin Ve Nefret Dolu Çizgiler Ve Hatlar Hala Duruyordu.Daha Sonra Profesörün Sesini Duydu Ve Gözlerini Ona Doğru Çevirdi “Adamotları sır saklamaya ve kaprisli olmaya başladıkları zaman büyüdüklerini anlayabiliriz. Ergenliğe ulaştıklarında yüzlerinde sivilceler belirir ve bu ergenlik sivilceleri geçtiği zaman tekrar dikilmeye hazır olan adamotları, birbirlerinin saksılarına doğru hareket ettikleri zaman olgunlaştıkları anlaşılır. Bundan bir süre sonra kesilip kaynatılmaya hazır hale gelmeye başlarlar. Kaynatıldıktan sonra da panzehirlerin hammaddeleri olmak için hazır hale gelirler. Asıl dikkat etmeniz gereken, erişkin adamotlarının çığlıkları sizi öldürebilir. Ancak önünüzdeki gibi fide halindeki ve henüz ergenliğe ulaşmamış adamotlarının çığlıkları yalnızca bir süre baygın kalmanıza sebep olur. Ayrıca adamotları topraktan çıkmayı sevmedikleri gibi toprağa girmeyi de sevmezler. Her iki durumda çığlık çığlığa bağırarak küçük ancak sağlam yumruklarını savururlar. Bu yüzden saksıların yanına kulaklıklar yerleştirdim. Adamotu dikimine başlamadan önce kulaklıklarınızın sıkıca kulaklarınızı kapattığından emin olmalısınız." James İçinden Gülümsedi Ve Bunları Not Etti.Daha Sonra Öğretemenin Sesini Net Bir Şekilde Duymak İçin Elleriyle Kulaklarına Başınç Uyguladı Ve DahaSonra Onun Sesini Duydu Şimdi size örnek olarak bir adamotu dikeceğim” James,Önünde Duran Kulaklığı Kulağına Geçirdi Ve Hemen Kulakarına Başınç Uyguladı.Birazdan Bağırışları Duymak İçin Sabırsızdı.Kulaklıkta Olsa Ses Geliyordu Çünkü.Biraz Sonra Gördüğü Çirkinlik Karşında Gülümsemişti.Öğretmen Onu Diktikten Sonra “İşte bu kadar sevgili öğrencilerim. Şimdi sizden istediğim gösterdiklerimin aynını uygulamanız. Yardıma ihtiyacınız olursa ben buradayım, endişelenmeyin.” James Gözleriyle Odaya Baktı Ve Kendisine Bakan Kişilere Şöyle Bir Bakış Attı Ve Hepsi Önüne Döndü Daha Sonra Profesörün Sesini Duydu “Tebrikler başarılı cadılar ve büyücüler! Hepiniz ilk bitkibilim dersiniz olmasına rağmen oldukça başarılı oldunuz. Beni memnun ettiğiniz için bu seferlik ödev vermiyorum. Ancak bunun her zaman olacağını sanmayın sakın.” James,Önünde Duran Parşömeni Ve Kitabı Alıp Yavaşça Sınıftan Çıkmak İçin Kapıya Yöneldi Ve Dışarı Çıkan Çocuklarla Konuşarak Bir Dahaki Dersin Sınıfına Doğru Yola Koyuldular...

Spoiler:

Nephele gözüne giren güneş ışıkları sayesinde yataktan haffiçe doğruldu. Gözlerini zorlukla açtı ve esnedi. Yataktan kalkarken üst taraftaki yatağa başını vurmamak için başını hafifçe eğdi. Cama doğru yavaş adımlarla yürüdü. Hava bugün inanılmaz derecede sıcak olacağa benziyordu. Yatakhanenin neredeyse boş olduğunu görünce, aklına "Bitki Bilim" dersi geldi. Hızlı bir hareketle yatağını topladı. Her zaman düzenli olmayı severdi. İkizinin aksine daha düzenliydi zaten.
Fazla ses çıkarmamaya özen gösteriyordu. Üzerindeki geceliğini çıkartıp binasının özel okul formasını giyindi ve en sonda cübbesini sırtına geçirdi. Aynada ne kadar süre kendini izlediğini bilmiyordu. Duvardaki tahta saate baktı. Saçlarını taradı, toplamadan sadece bir taç taktı ve sadece yüzüne Muggle rujlarından birini dudağına sürdü. Yatakhaneden çıkarken ikizinin yanağına bir öpücük kondurdu. Bugün hiç olmadığı kadar iyimserdi.
Yatakhaneden ayrıldıktan hemen sonra Ortak Salon'un merdivenlerinden hızla indi. Salon'da bir kaç öğrenci dışında kimse yoktu. Onlarında ödev yapmakla meşgul olduklarından emindi. Ortak Salon'un kapısında asılı olan notu görünce adımları daha da hızlandı. Ve sonunda binasından ayrılmıştı.
Büyük Salon'a girerken adımlarını yavaşlattı. Sakin bir tavırla içeriye girdi. Binasının masasına oturduğunda herkesin daha yeni uyandığını farkedebiliyordu. Karşı masadaki Gryffindor'lu öğrencilere bakarak pis pis sırıttı. -Zavallılar- diye düşündü. Yemeğini yerken bir yandan da Gelecek Postası'nı okuyordu. Her gün yeni bir olay. Balkabağı suyundan son yudumunu aldıktan sonra masadan yavaşça kalktı. Bina arkadaşlarına başıyla selam verip Büyük Salon'dan yavaş adımlarla çıktı.
Hogwarts'ın bahçeye açılan büyük kapısından çıktığında güneş ışıkları gene gözlerini almıştı. Cübbesini tutarak arazide yürümeye başladı. Bitki Bilim seralarına ulaşmak üzereydi. -Neden bu kadar uzağa yaparlar ki dersliği?- diye düşündü. Az sonra kendisini o tuhaf serada bulmuştu.
Ders neredeyse başlamak üzereydi. Profesörün son gelen öğrencileri beklediği yüzünden anlaşılıyordu. Hemen arkadaşlarının olduğu bir yere doğru hareket etti. Profesörün onu incelediğinin farkındaydı. -Umarım gene Daff'le karıştırılmamışdır.- diye sıkıntıyla düşündü.
O sırada Bayan Whitmore kapıyı asasının zarif bir hareketiyle kapatıp yüzündeki tatlı tebessümle öğrencilere dönmüştü. “Günaydın Sevgili 1. sınıflar!”, diyerek başladı konuşmaya ve devamında “Önümüzdeki 7 yıl boyunca herhangi bir aksaklık çıkmaz ise sizlerle beraber Bitkibilim derlerini işleyeceğim. Adım Elizabeth May Whitmore; Hogwarts okul müdüre yardımcısı ve Gryffindor Bina Başkanıyım.”, dedi. Sanki kendisiyle gururlanıyor gibiydi. Nephele kendisine hakim olamayarak yüzünü tiksinmiş bir şekilde buruşturdu. ”Sizlere Bitkibilimin esaslarını öğretmek benim için bir mutluluk ve onurdur küçük cadılar ve büyücüler.”, dedi Bayan Whitmore, Nephele sesinin ciddi çıkmasından rahatsız olmuştu.
Bayan Whitmore'un konuşmalarını dinlemekten daha şimdiden sıkılmıştı. Ara sıra göz temasına girip dinliyormuş gibi yapıyordu. Bir ara "adamotu" kelimesi dikkatini çekse de kısa bir süre sürmüştü. Nephele cebindeki boş parşomeni çıkarttı. Tüy kalemini cebinden de alarak kısa kısa notlar almaya başladı:

"Adamotları sır saklamaya ve kaprisli olmaya başladıkları zaman büyüdüklerini anlayabilirmişiz. Ergenliğe ulaştıklarında yüzlerinde sivilceler belirir " -Iyy iğrenç- diye düşündü. Parşomene not almaya devam etti: "ve bu ergenlik sivilceleri geçtiği zaman tekrar dikilmeye hazır olan adamotları, birbirlerinin saksılarına doğru hareket ettikleri zaman olgunlaştıkları anlaşılır.(Bunu unutma!) Bundan bir süre sonra kesilip kaynatılmaya hazır hale gelmeye başlarlar. Kaynatıldıktan sonra da panzehirlerin hammaddeleri olmak için hazır hale gelirler.
DİKKAT=Erişkin adamotlarının çığlıkları öldürebilir. Ancak önünüzdeki gibi fide halindeki ve henüz ergenliğe ulaşmamış adamotlarının çığlıkları yalnızca bir süre baygın kalmanıza sebep olur. Ayrıca adamotları topraktan çıkmayı sevmedikleri gibi toprağa girmeyi de sevmezler. Kulaksız olmadan yaklaşma!"

O sırada Bayan Whitmore; ellerini birbirine kenetleyip gerindikten sonra büyük bir profesyönel gibi ellerini adamotunun köklerine sardı. Sıkıca tuttuğu adamotunun püsküllü sapını kavrayıp tüm gücüyle çekmiş gibiydi. İşte tam o sırada iğrenç bir yaratık ortaya çıkmıştı. Nephele'in gözleri kocaman açılmıştı. Hemen ellerini kulaklarının üzerine götürdü. Bu saçma adamotu yüzünden bayılmak ve hatta ölmek istemezdi.
Bayan Whitmore'a gelen yumruklara baktıkça gülesi geliyordu. Kendini ciddi bir işe adamış gibi görünüyordu. Ama bu eğlence fazla uzun sürmedi. -Yıllarını bu işe vermiş olmalı, bu delilik!- diye düşündü. Bayan Whitmore avuçladığı son toprak parçasını da adamotunun üstüne kapatmıştı. “İşte bu kadar sevgili öğrencilerim. Şimdi sizden istediğim gösterdiklerimin aynını uygulamanız. Yardıma ihtiyacınız olursa ben buradayım, endişelenmeyin.” dedi Bayan Whitmore.
Söylemesi kolaydı. Nephele önündeki saksıya tiksinerek ve ürkerek baktı. Yandaki ve karşısındaki öğrencilerin yapmalarını bekliyordu. Ama herkes birbirini bekliyor gibiydi. Sonunda herkes pes etmiş ve adamotlarıyla uğraşmaya başlamıştı.
Nephele önündeki saksıya baktı ve hızlı bir hareketle saksıdan adamotunu çekti. İğrenç bir çığlık sesiydi. Herkesin adamotunun çığlık sesleri işi daha da zorlaştırıyordu. Başını kaldırıp Bayan Whitmore'a baktı. Hafiften gülümsedi ve hemen adamotunu gömmeye başladı. Terlediğini hissedebiliyordu. İşte sonunda adamotunu ekebilmişti. Eldivenlerini ve kulaklıklarını çıkartan öğrenciler Bayan Whitmore'a döndü. Nephele cübbesinin çamurlandığını görünce öfkelenmişti. Sesini çıkarmadan profesörü dinlemeye başladı.
Kendiyle gurur duyar gibiydi sesi, “Tebrikler başarılı cadılar ve büyücüler! Hepiniz ilk bitkibilim dersiniz olmasına rağmen oldukça başarılı oldunuz. Beni memnun ettiğiniz için bu seferlik ödev vermiyorum. Ancak bunun her zaman olacağını sanmayın sakın.” , dedi şakayla karışık gülümsemişti. “Son olarak, bir dahaki dersimizde görüşmek üzere, hepinize iyi günler dilerim.”, dedi Bayan Whitmore, eşyalarını toparlayarak seradan ayrıldı.
Nephele elinde tuttuğu eldiveni yere fırlattı. Daha fazla bu saçma ve iğrenç yerde duramazdı. Seradan hızlı adımlarla çıkmıştı. Arkasından gülmeye başlayan Gryffindor öğrencilerine adeta nefret doul gözlerle baktı ve:
-Siz kendi halinize bakın, ufaklıklar!
Sözlerini hızla söyleyip arazide hızla yürümeye başladı. Cebindeki parşomen düşmesin diye eliyle cübbesini tutuyordu. İğrenç göründüğünün farkındaydı. Bu haliyle kimse onu görmemeliydi. Hemen yatakhaneye gitmeliydi. Hogwarts arazisinden ayrılarak binasının yolunu tuttu.

Spoiler: