Sıradanlıkla Başlayıp...Sonu Ölüm Olabilecek Yolculuk

Elini Viski Bardağının Üzerinde Hazinle Dolaştırıyordu,Yavaşça Parmağının Ucunu Bastırdı,Gözlerindeki Ateş Sönmemişti.Kendine Nefreti Giderek Artıyordu,O Anda Onun Önüne Atlamalıydı Ama O Ne Yaptı Hiçbirşey,Yapabilirmiydi?Evet,Atlar Kendini Feda Ederdi,Kendisi Sınır Tanımaz Bir Şizofren Olduğunu Söylerdi Şimdi Neydi,Salak Bir Herif.Mal Bir Kişi Yada En İyisi Yaşayan Ölü Olarak Tanımlamalıydı,Hayatında Yapmadığı Tek Bir Şeyden Kendini Şuçlu Buluyordu Artık,Hayatı ÖLümle İç İçe Geçmişti,Korkunçtu.Ölüyorken Kim Kurtarmıştı Onu Yavaşça Eli Cebine Gitti Muggle Yapımı Zippo İle Sigarayı Çıkardı,Sigarayı Ağzına Koyarak Yaktı,Yavaşça İçine Çekti,Ciğerlerine Kadar İşlediğini Hisetti Yavaşça Dışarı Doğru Nefes Verdi Çıkan Dumanın Havayla Raksını İzledi Mest Olmamak Elde Değildi.Yavaşça Sigarayı Ağzından Çıkardı,İçki Bardağını Yavaşça Kavradı Birkaç Yudum İçti.Yavaşça Yanına Gelen Bir Gölge Hisetti...

[Rp Out:İsteyen Gelebilir]

Yavaşça Bardağı Bıraktı,Sigarayı Ağzına Koydu Ve İçine Çekti,Çektikçe Rahatlıyordu.Gözleri Bir Yere Odaklanmıştı.Düşüncelerinde Tek O Vardı,Kardeşi,Can Yoldaşı,Arkadaşı,İkizi.Gözleri Yavaşça Doluyordu,Kimsenin Onu Bu Halde Görmesini İstemezdi,İçki Bardağını Aldı Ve Bir Dikişte Bitirmeye Çalıştı Ama Yarısında Takıldı Ve Hızlı Bir Şekilde Masaya Bıraktı,Gözleri Hırsla Dolmuştu.Birine Saldırmamak İçin Kendini Zor Tutuyordu,Sinirliydi Hemde Çok.Kendisi Bu Olayı Atlatabilirdi Ya Nephele O Nasıl Dayanacaktı Onun Yokluğuna,Sigarasını Ağzından Çıkardı,Gözlerinden Yavaşça Süzülen Gözyaşıyla Fısıldadı "Neden O,Neden Ben Değilim,Atlamalıydım,Onu Kurtarmalıydım,Ben Bir Salağım,İkizimin Ölümünü Öylece İzledim" Sustu,Sessizce Ayağa Kalktı Karşında Daphne'yi Görünce Hızlıca Kendini Toparlamaya Çalıştı,Sigarısını Saklamaya Çalıştı,Gözlerini Silmeye Çalıştı Ama Beceremedi Ona Bakarak Gülümsedi "Oturmak İster Misin?" Dedi.Karşısındaki Sandalyeyi Göstererek,Gülümseyerek Ona Bakıyordu...

James'in onu farketmesini beklemeye devam etti. James'in çektiği acı Daphne'nin canını acıtıyordu. Onu ilk defa böyle görüyordu. Gözlerindeki hırsı ve o hırsla beraber üzüntüyü aynı anda görebiliyordu. James Daphne'yi farkettiğinde gözlerini silmeye çalıştı ama Daphne çoktan onun ağladığını görmüştü..
Daphne, James'in gözlerine dalmıştı.. O anda James'in sesini duydu. "Oturmak İster Misin?" Karşısındaki sandalyeyi gösteriyordu. Daphe bir şey demeden sandalyeye oturdu. Kendine içecek bir şeyler söyledi. James'e bakmaya devam etti. Konuşacaktı ama böyle bir durumdayken konuşması doğru olurmuydu .. Sustu. James'in konuşmasını bekledi. Gözlerini etrafta gözdirdi .. Onu nasıl teselli edebileceğini düşündü.
Dark'ın ölümünün üzerinden bir ay geçmesine rağmen zaman hiç bir şeyi değiştirmemişti sanki. James hala bir karşılık vermemişti Daphne'ye. Ne hayatımda seni istemiyorum demişti ne de kal .. O bir şey söyleyene kadar Daphne bir daha o konuda konuşmayacağına kendi kendine söz vermişti..Bir yerden başlasa iyi olacaktı.. "James .. İyi misin ? " ağzından anca bunlar çıkabilmişti..

Elindeki Sigarayı Çaktırmadan Attı Ve Gülümsemeye Devam Etmeye Çalıştı.Kendine Olan Nefreti Dinmeye Başlamıştı.Gözleri Önüne Doğru Düştü.Eli İçki Bardağına Gitti,Yavaşça Kendine Doğru Çekti Kafasına Dikti Ve Bardağı Yavaşça Bıraktı,Gözleri Daphne'ye Doğru Kaydı,Uzun Zamandır Onu Ve Nephele'yi Görememişti,Özlemişti Onları.Başını Omuzlarına Koyup Ağlıyabileceği Bir Arkadaşı Olması Güzeldi Ama Ağlamak Onun Yapısına Ters Geliyordu,Birinin Bu Sessizliği Bozması Güzel Olurdu Derken Daphne'nin Sesini Duydu "James .. İyi misin ? "James Gülümseyerek Ona Baktı Gözlerine Odaklanarak Konuşmaya Çalıştı Ama Sözcükler Ağzından Çıkmıyordu,Yavaşça Gülümseyerek Sözlerini Ağzından Çıkardı "Gördüğün Gibi,Tekdüze Bir Hayat Yaşıyorum.Peki Ya Neden?Hepsi Onun Önüne Atlamadığım İçin" Bunları Söylerken Sesi Gırtlağından Çıkıyordu...

Daphne James'in yüzündeki şapşal gülümsemeye bir türlü anlam veremiyordu. Acı çektiği herhalinden belliydi neden bunu saklamaya çalışıyorduki. 'Saçma' diye geçirdi içinden. James'ten cevap alamayınca tekrar konuşmaya karar verdi. Henüz ağzından bir harf bile çıkmamışken James'in sesini duydu."Gördüğün Gibi,Tekdüze Bir Hayat Yaşıyorum.Peki Ya Neden?Hepsi Onun Önüne Atlamadığım İçin" .. Hala kendini suçluyordu. Artık bu duruma son vermeliydi. "Kendini suçlamayı kesermisin artık. Sen onun önüne atlasaydın şuanda Dark'ın yerinde sen olacaktın ve bu Dark için daha kötü bir durum değil mi? Benim için hayatını feda etti .. Belki Dark için daha çok önem kazancaktın kendini rahatlatcaktın bi nevi. Ama bu sefer aynı şeyleri Dark hissetcekti..Ki senin Dark'ın önüne atlayıp canını vermen Nephele benim yer değişikliğimze sebep olacaktı. Sanırım bu benim için ölüm olurdu .."Sözlerini bitirdiğinde Daphne yorulduğunu hissetmişti. Bu kadar uzun konuşan o muydu? Şaşırmıştı. James'in tepkisini gerçekten merak ediyordu. Söylediklerinden sonra kafasını çevirdi ve içkisini yudumlamaya basladı..

Kafasını Yavaşça Kaldırdı Gerçekten Kötü Hissediyordu,Küçük Bir Çocuk Gibi Hissediyordu.Büyük Bir Çocuk,Gerçekten Kendini Üzen Bir Mazoşist'ti.Sadece Kendini Düşünen Bir Ukala ve Kendine Acı Çektirmeye Bayılan Mazoşist,Ne Yaptığını Bile Bilmiyordu Sadece İçinde Bir Acı Duyuyordu,İçinde İnanılmaz Duygu Vardı.Gergindi Ama Bunu Daphne'ye Yansıtmamaya Çalışıyordu Elini Viski Bardağına Uzattı Ve Dikti.Gözleri Daphne'deydi Onun Sesini Duydu "Kendini suçlamayı kesermisin artık. Sen onun önüne atlasaydın şuanda Dark'ın yerinde sen olacaktın ve bu Darkiçin daha kötü bir durum değil mi? Benim için hayatını feda etti .. Belki Dark için daha çok önem kazancaktın kendini rahatlatcaktın binevi. Ama bu sefer aynı şeyleri Dark hissetcekti..Ki senin Dark'ın önüne atlayıp canını vermen Nephele benim yer değişikliğimze sebep olacaktı. Sanırım bu benim için ölüm olurdu .." James,Ona Baktı Ve Gözleri Dolmuştu,Daphne'nin Kendisine Bu Kadar Bağlanmasını İstemiyordu Yavaşça Gözlerini Devirdi Ve Yavaşça Fısıldayarak Konuştu "Daphne,Anlamıyorsun...Bana Bu Kadar Bağlanmamalısın...Ben İğrenç Biriyim..Seni Anlıyorum Ama Sende Beni Anla...Pis Bir Korkakla Beraber...Bilmiyorum Daphne...Kendimi Hissetmemeye Başladım... Bu...Bu...Bu Ben Değilim" Gerçekten Böyle Biri Değildi,Gözlerini Daphne'ye Dikti ve Vereceği Cevabı Bekledi...

Karamsarlık... Bu kelimeyi daha önce hiç bu kadar düşünmemişti. Aslında bu biraz karamsarlıktan daha çok korkuydu. Evet kesinlikle tam anlamıyla korkuydu. Ailesini kaybettiği günden beri korkuyordu. Çünkü onları kaybettiği gün anlamıştı bazı şeyleri. Hayatta tek başına olacaktı. Evet ikizinin olduğu doğruydu ama sonuçta o da bir gün onu terk edip gidebilirdi. Yapabilir miydi bunu gerçekten?
Ellerini yağmurluğunun cebine koydu. Tam olarak 45 günden beri yüzünde tek bir gülümseme veya mutluluk ifadesi yoktu. Olamazdı! Dark olmadan mutlu olabilmeyi düşünmek bile istemiyordu. Aklından bir saniye olsun gitmiyordu. Onu gerçekten sevdiğini onun cansız bedenine sarılırken anlamıştı. Her şey için geçti, ama anlamıştı.
Onu kaybettiği ilk hafta kendine gelemedi devamlı olarak yataktaydı. Cenazeye katılmıştı ama bilinci yerinde değildi. 1-2 hafta geçtikten sonra yatakta yatmanın bir işe yaramadığını düşünmeye başlamıştı. Bu seferde alıp başını gidiyordu. Nereye gittiğini kimse bilmiyordu. Akşam hava karardığında eve dönüyordu. Kimseyle konuşmuyor, yemek yemiyordu.
Bunların hepsini her gün düşünüyordu hiç sıkılmadan. Gözlerinden akan yaşları farketmemişti. Barın kapısına geldiğinde gözlerinin altındaki yaşları sildi. İçini çekti, derin bir nefes alıp içeri girdi.
Yüksek sesli bir müzik çalmaması için dua etmişti. Evet bu sefer duası kabul edilmişti. Barda klasik bir şarkı çalıyordu. İçerisi çok kalabalık değildi. Barmenin önünde oturan dört kişiye doğru yürüdü. Barmen onun gelişini dikkatle izlemişe benziyordu.
Nephele sesinin titrek çıkmaması için hafiften öksürdü ve barmenin suratına bakmadan, "Viski olsun en ağrından." cümlesini tamamladıktan sonra az ileride oturan iki kişiye gözü kaydı. İkiside ona tanıdık gelmişti. Onlara doğru yürüdü ve James'in yüzünü görünce her zaman ki gibi Dark'ı hatırladı. Karşısındaki kıza baktığında da kendini görür gibi oldu. Bunların hepsi başının dönmesine sebep olmuştu. Barmen gene onu takip etmiş olmalıydı. İki kişinin tam ortasına onun viski bardağını koydu. James ve Daphne onu yeni farketmişlerdi. Nephele, viski bardağını aldı ve kısık bir sesle, "Selam arkadaşlar." dedi. Cümlesini tamamladıktan sonra yanlarına oturdu. James'e dönüp baktı ve viskisinden hızlı bir yudum aldı...

(out:umarım katılmamın bir sakıncası yoktur..)

''Darq öldü!''bu kelimeyi James'tan duyduğu günden beri pekde gülümsediği söylenemezdi.Darqsoul'un onun için büyük bir önemi vardı..Blast'a geldiğinde James,Nephele ve Daphne'de ordaydı.Onların yanına geldi ve:''Selam arkadaşlar.''dedi.Ayrıca garsondan bir ateş viskisi istemeyide unutmadı.Viskisi çok geçmeden geldi.James'da onun gibi solgun duruyordu.Darq öldüğünden beri gülümsemiyorlardı.İntikam gerekliydi.Viskiden bir yudum aldı ve ortamdaki havayı derin derin içine çekti.

Nephele, viskisinden hızlı yudumlar alıyordu. Her bir yudumda içindeki o öfke ateşi büyüyordu. Hayat neden bu kadar acımasızdı? Neden adalet bir anda ortadan kayboluyordu? Gözlerinin dolduğunu farketmemişti. Canı acıyordu. Her geçen gün daha fazla. Bunun tek nedeni hayat onu ikinci defa sevdiğinden ayırmasıydı. Ailesi, onun herşeyiydi. Küçükken onların yokluğunu çok aramıyordu. Ama artık bu koca dünyada tek başına ve savunmasız olduğunun farkına varmıştı. En acı olan şeyde bunların hepsini farketmesini sağlayan Dark'ın ölümü olmuştu. Nephele, hiç kimseyi sevmemişti hayatı boyunca. Daha yaşı küçüktü. Ama erkeklere güvenmemişti hiç bir zaman. Çünkü bir gün mutlaka çekip gideceklerini düşünürdü.
Viksi bardağını kafasına dikti ve garsona baktı. Göz göze geldiklerinde çocuğun onu takip ettiğinden artık emindi. Garson, Nephele'in önüne hemen yeni bir viski bardağı koydu. Nephele gözleriyle ona teşekkür edermiş gibi baktı. Viski bardağını incelerken James ve Dahpne'nin sesleri kesilmişti. O sırada birinin daha aralarına katıldığını farketti. Kafasını hafiften yeni gelene çevirdi. Draco'yu görünce burnunu çekti ve viski bardağından bir yudum aldı. Gözlerinin altı kırmızılaşmıştı. Gözyaşlarını tuttuğunda her zaman olurdu bu.
İçini çekti ve dönüp tekrar Draco'ya baktı. Dark'ın etrafında olan her kim olursa olsun onlardan birini görünce içindeki korku ve karamsarlık anında beliriyordu. Bunun nedenini bilmiyordu. Bildiği tek şey hayat anlamsız ve acımasızdı. Hiç bir şeyin anlamı yoktu. Dark'ın bu dünyadan ayrılması ne anlamına geliyordu? İçindeki öfke çoğalıyodu. Elindeki bardağı sıktığını farkedince bardağı kafasına dikti. Ortamdaki soğuk ve ürkütücü hava gittikçe etkisini arttırıyordu. Nephele hiç beklenmedik bir anda sesi titreyerek konuşmaya başladı, "Neden Dark?" cümlesi kısa ve anlaşılırdı. Fakat beklenmedikti. Tek tek hepsinin suratına baktı. Önce ikizi olan Dahpne'ye, daha sonra James'e ve en son Draco'ya...