Amy yavaşça gözlerini açtı ve olabildiğince gücüyle yumuşak yatağında güzelce gerindi.Hafifçe esnedi ve yatağında doğrulup kendi kendine gülümsedi.Bugün yepyeni bir hayatın başlangıcıydı onun için.Bugün Amy için bir dönüm noktasıydı adeta.Heyecanlıydı,mutluydu ama aynı zamanda biraz da hüzünlüydü.Heyecanlıydı çünkü yepyeni bir hayata başlıyordu.Mutluydu çünkü hayalleri gerçek olmak üzereydi.Son olarak biraz hüzünlenmişti çünkü sevgili ailesini gerisinde bırakıp onlarsız bir hayata başlamak onun biraz olsun hüzünlenmesine neden olmuştu.
Üstündeki örtüyü nazikçe sıyırdı vücudundan ve yatağından kalkıp banyoya doğru yöneldi.Günlük rutin işlerini yapmaya başladı.Dişlerini fırçaladı,duşunu aldı,aynada kendini süzdü ve ardından üstüne giyecek birkaç parça kıyafet seçebilmek için minik pembe dolabının önüne geçti.İki kapağı da açtı ve askıları karıştırmaya başladı.Sonunda beyaz bir elbise aldı eline ve bornozunu çıkarıp elbiseyi hızlıca üstüne geçiriverdi.Saçlarını taramaya başladı sonra.Onlara eliyle doğal bir dağınıklık verdi ve işte gitmeye hazırdı.Derin bir nefes aldıktan sonra aynanın karşısından uzaklaştı.Odasına şöyle bir göz gezdirdi.Almayı unuttuğu hiçbir eşya yoktu.Kıyafetlerinin çoğunu burada bırakmıştı zaten.Odasının kapısını yavaşça kapadı ve dışarı çıktı.
Kırmızı halıyla kaplı uzun koridor boyunca yürüdü ve mutfağın önüne gelince duraksadı.Annesi çoktan kalkmış klasik aile kahvaltısı olan minik kreplerden hazırlamaya koyulmuştu.İçeri girdi ve sarı mutfak önlüklü,ocak başındaki annesinin yanağına minik bir öpücük kondurdu.''Günaydın anne.Bakıyorum da bu sabah erken kalkmışsın.Bunun benim gidişimle bir ilgisi olabilir mi acaba?'' dedi ve kıkırdadı.Annesi hüzünlü bir şekilde gülümsedi ve ''Benim tatlı çöreğim..Seni gerçekten özleyeceğim.'' gözünden akan bir damla yaşı silip hafifçe burnunu çektikten sonra gülümseyip devam etti ''Bu sabah klasik bir aile kahvaltısı yaparız diye düşündüm.'' dedi.Amy annesinin arkasından kollarını boynuna doğru doladı ve ''Çok iyi düşünmüşsün.Ben gidip babamı kaldırayım.'' deyip yatak odasına doğru yürümeye başladı.Ancak salonun önünden geçerken farkettiki babası çoktan uyanmış kendi köşesinde oturmuş gazetesini okuyordu.''Günaydın baba.Annem kahvaltı için müthiş şeyler hazırlamış ve hep birlikte kahvaltı etmemizi istiyor.'' Babası yüzünü kapatan gazetesini kucağına indirdi ve ''Demek klasik bir aile kahvaltısı he?'' deyip homurdanarak güldü.Amy babasına doğru yaklaştı ve onu elinden tutarak çekiştirmeye başladı.Tıpkı küçük bir kız gibi davranıyordu.''Aaaa..hadi baba hadii..'' Bunu o sabahki psikolojisine bağlıyordu çünkü ailesinden uzakta bir hayat onu biraz olsun ürkütüyordu.Bunu kendinden bile saklamak istese de böyleydi işte.Sonunda babası gazetesini koltuğa bırakıp yerinde doğruldu ve birlikte mutfağa gidip masadaki yerlerine oturdular.Amy'nin sandalyesi pembe babasınınki yeşil annesininkiyse sarıydı.Evdeki pek çok şey bu renklerle bezenmişti.Onlara ait kupalar,puflar,yatak örtüleri ve diş fırçaları gibi.Bu gibi şeyler yaparak birbirlerine daha çok kenetleniyorlardı sanki.
Kahvaltı bittikten sonra evdeki herkes bir koşuşturma içine girdi.Amy bavullarını tekrar tekrar açıp kontrol ediyor,annesi sürekli ona tembihler yağdırıyor ve babasıda bavulları teker teker arabalarına taşıyordu.Sonunda herşey hazırdı ve yola çıkma vakti gelmişti.Amy arabanın arka koltuğuna yerleşti ve özenle kemerini bağladı.Yolda giderken kafasında bin türlü düşünce dönüp duruyordu.
Sonunda istasyona vardılar ve babası bavulları bagajdan teker teker boşaltıp bir el arabasına yerleştirdi.İstasyonun iç taraflarına doğru yürümeye başladılar ve Amy o sırada kalbinin yerinden çıkacak kadar hızlı bir şekilde attığını farketti.Tüyleri dikleşmiş,alnından terler akmaya başlamış ve parmak uçları çoktan buz kesmişti bile.Derin bir nefes aldı -tıpkı evde kendini sakinleştirmek için yaptığı nefes terapileri gibi- ve yavaşça bıraktı.Arkasından gelen anne ve babasına doğru döndü ve gergince gülümsedi.Babası el arabasını sağa sola devirmemek için büyük bir mücadele içindeydi ve anneside şaşkın şaşkın etrafı inceliyordu.Sonunda bembeyaz dumanların arasında son derece ihtişamlı görünen o devasa parlak kırmızı treni gördü.Bu bile onun için ilk deneyimi sayılabilirdi.İleride Hogwarts'a ilk gelişini anlattığı kişilere şöyle diyecekti ''Herşey parlak kırmızı treni görmemle başladı..'' evet işte tam da böyle.Annesine doğru ilerledi sonra ve sıkı sıkı sarılıp vedalaştılar.Babasıyla birlikte trenin yanına geldiler.Babası ordaki bir görevliye bavulları yerleştirmesini rica etti.Amy babasıyla da vedalaştıktan sonra trene bindi ve oturmak için boş bir yer aradı.İleride tek başına oturan bir kızın yanına yaklaştı ve hafifçe kıza doğru eğilerek ''Acaba yanına oturabilir miyim?Tabii boşsa.'' diye sordu nazikçe.Kız başıyla hafifçe onayladı ve Amy kızın yanındaki koltuğa yerleşti.Çok heyecanlıydı işte Hogwarts'a gitmek için ilk adımını atmıştı bile.Tüyleri ürperdi ve camdan dışarı bakarak bambaşka hayaller kurmaya başladı.
C.tesi Ağus. 15, 2009 6:22 am