Son Anlar...

Konu: Son Anlar... Salı Ağus. 04, 2009 4:24 am

Peron 9 3/4'e giden sütundan tek başıma geçmiştim. Etrafımdaki diğer tüm öğrencilerin yanında birileri vardı sanki. O anda kendimi biraz yalnız hissettim ve trene binip bir yere oturmak için acele ettim.

Trenin içinde hızla ilerledim. Kapıları açıp teker teker içlerine bakmadım ama her kompartımanın kapısının önünde bir süre bekleyerek içeriden ses gelip gelmemesine dikkat ettim. İlk kompartımanın dolu olduğunu anlamak zor olmadı ve ikinci de neredeyse onun kadar kalabalık gibiydi. Üçüncüde de tahmin ettiğim kadarıyla iki ya da üç kişi vardı.

'Eğer bir sonraki de doluysa sanırım buraya gelirim.' diye düşündüm.

Yürümeye devam ettim. Diğer kompartımandan hiç ses gelmiyordu. İçeride ya hiç kimse yoktu, ya tek bir kişi vardı ya da en azından içeridekiler birbirleriyle konuşmuyorlardı. Her türlü, şuanda istediğim tek şey içeride vardı: sessizlik.

Dudaklarım her an "İçeri gelebilir miyim?" demeye hazır bir şekilde kapıyı açtım. İçerisi bomboştu.

'Çok şanslıyım.' diye düşündüm ve kendi kendime gülümsedim yerime otururken.

Eşyalarımı bir yere kaldırdım ve pencereden dışarıya bakarak trenin yola çıkmasını beklemeye koyuldum.

Konu: Geri: Son Anlar... Çarş. Ağus. 05, 2009 11:53 am

Bavulunu ve çantasını görevliye verdikten sonra 1. sınıflara ait olan vagona bindi Beth. Etrafını merakla süzerken üstündeki hafif yorgunluğunu boynunu gererek yok etti ve kendine boş bir kompartman aramaya koyuldu. İlk 2 kompartman doluydu doluydu ve 3'üncüsünün perdeleri çekilmişti. Beth bu kompartmanı atlayıp sonuncuya geçti. İçeride dışarıyı süzen bir kız vardı ve Beth onun rahatsız olmayacağını umarak içeri girmeyi planladı, tek seçeneğiydi bu zaten. Elini kola dayayıp sürgüyü ittirdi ve kapı gürültüyle açıldı. Kız kafasını çevirip şaşkınca Beth'e baktı ve Beth yüzüne bir tebessüm ekleyerek sol eliyle boş yerleri gösterdi. "Tek boş kompartman bu, sakıncası yoksa oturabilir miyim?" diye sordu ve kız hafifçe başıyla onu onayladı. Beth buna şükrederek yanındaki sırt çantasını yukarıya fırlatıp kapı kenarına yerleşti ve trenin kalkmasını umarken Hogwarts'a olan merakı daha da artıyordu.

Konu: Geri: Son Anlar... Perş. Ağus. 06, 2009 8:20 am

'Baba müsteşarlık sevgin yüzünden ilk senemde geç kalma zevkini tattırdığın için teşekkür ederim'

Babamın yorgun gözleri bağırtılarımı,sitemimi ve onu üzmek istemeden yapmaya çalıştığım haykırışlarımı daha fazla kaale alacak gibi durmuyordu..Yorgun tavrıyla ağırca gülümsedi sonra meşhur ve ihtişamlı fiziğini göstererek arkasını dönüp yağmurlu sabahta kayboldu..

O gittikten sonra trenin giriş basamağına adımımı attım.. İlk 3 kompartımana bakma gereği bile duymamıştım...O kadar gecikmiştik ki görevli trenin kalkacağını haber veriyordu...4.Kompartımana doğru usulca yöneldim..İçeri girdiğimde iki yaşıtım hogwarts öğrenci adayı yanyana trenin kalkmalarını bekliyorlardı..Aralarındaki fizik uyumsuzluğu dikkatimi çekti ama çok fazla aldırış etmeden tatlı bir gülümsemeyle onlara selam vererek kompartımanın karşı koltuğuna oturdum..Sarışın kız sessizliği dinler gibiydi..Herkesin dalgın olduğu bir anda şişman satıcı kadın ''Birşey ister misiniz çocuklar'' diye irdeledi..Kimse o taraflı olmayınca üzgün bir tavırla diğer kompartımanlara yöneldi..Bense sessizlik ve huşu içinde trenin kalkacağı vakti,trenin düdüğünün çıkardığı ilginç sesi ve hogwarts hayallerimi keyifle bekliyordum...

Konu: Geri: Son Anlar... Perş. Ağus. 06, 2009 12:06 pm

İçeriye ilk giren kişi siyah saçlı bir kız oldu. Kapı açılınca hemen o tarafa döndüm. Kızı baştan aşağı süzdüm. Şaşırmıştım aslında, kimsenin gelmesini beklemiyor gibiydim. Aslında birinin gelmesi çok normaldi.

"Tek boş kompartıman bu, sakıncası yoksa oturabilir miyim?" diye sordu. Başımla onayladım.

Gürültüyle bir yere oturdu, bense pencereden dışarıya bakmaya geçmiştim yeniden.

Bir süre sonra içeri başka biri girdi. Önce selam verdi, ve hemen ardından karşı koltuğa oturdu.

Ben tekrar düşüncelerim arasına dalmışken, kapıdan gelen bir sesle irkildim. Satıcı kadındı.

"Bir şey ister misiniz çocuklar?"

Hiç kimseden ses çıkmadı. Kadın da uzaklaştı zaten.

Sonra hiç beklemeden atıldım.

"Ben Lorelei. Memnun oldum." dedim bakışlarımı bir kıza bir de çocuğa çevirerek. Biraz erken davranmıştım belki de.

Konu: Geri: Son Anlar... Cuma Ağus. 07, 2009 1:06 am

Tatlı bir irkilmeyle birlikte kızın sözlerine karşılık verdim.Gayet nezih bakışlarıyla beni süzüyordu:

'Merhaba Lorelei bende Anthony...Babam Müsteşardır da yoksa sizi rahatsız etmek istemezdim 4. kompartımanda.Biraz geç kaldım'

İkiside aynı anda:

'Yo önemli değil' değil deyince içimden tekrar bir ürperti koptu..Yağmur damlacıkları serin ve insanın içine huzur veren pıt pıt sesleriyle birlikte 9 3/4 in camlarına çarpıyordu..Trenin kalkmasına 2 dk kala büyük bir ses kargaşası kopuvermişti...Sanki biri trene binmek istiyorda izin verilmiyor gibiydi..Sonra kompartımanın kapısından ötürü bir çocuk göründü.Sinirliydi ki selam vermeyi bile unutmuştu.Acaba ne yapacaktı.Trende birazdan kalkacak tı zaten.Arkam çocuğa dönük kulaklarım ise ona kilitlenmişti.Trenin kalkmasını ve onun sesini aynı anda bekler olmuştum.Merakım seçmen şapkaya ulaşma merakını köreltecek gibiydi galiba...

Konu: Geri: Son Anlar... Cuma Ağus. 07, 2009 1:46 am

- Lanet olası bulanık ! Kim olduğunu zannediyor da asil Black ailesinin son üyesi Dwight Nigellus'un Hogwarts Express'ine girmesini engellemeye çalışıyor ?! Özür dilerim sizi rahatsız ettiğim için, ama bu görevliler de bazen hadlerini aşıyorlar!

Kompartımandaki 2 kız ürkmüş görünüyordu. Diğer çocuk ise sırtını bana çevirmiş, bakmıyordu bile...

-Tekrar özür dilerim, adım Dwight Nigellus Black. Buradaki ilk yılım, tek boş kompartıman bu, oturmamın bir sakıncası var mı ?

"Hayır. Buraya oturabilirsin" dedi diğer çocuk ve yer vermek için kenara kaydı. "Benim adım Anthony, babam Bakanlıkta çalışıyor."

Okul Treni kalkarken adlarının Beth ve Lorelei olduğunu öğrendiğim 2 kız ve Anthony ile seçmen şapka ve binalar hakkında koyu bir sohbete dalmıştık. "Umarım Slytherin'e seçilirim, muggle doğumlular ve melezlerle aynı binada olmayı hiç istemiyorum" dediğimde tepki gösterdiler, anlaşılan bu onların düşünceleriyle uyuşmuyordu. Eh, benim gözümde muggle destekçlerinin de bulanıklardan pek bir farkı yoktu, belli ki okulda iyi anlaşamayacağım kişilerle birlikte Hogwarts'a gidiyordum. Artık King's Cross istasyonunu göremiyordum, hayatımın en güzel zamanlarını geçireceğimden emin olduğum Hogwarts'a gidiyorduk...

Konu: Geri: Son Anlar... Cuma Ağus. 07, 2009 4:54 am

Holly,tren hareket etmeye başladığında hala kendine bir kompartıman bulamamıştı. Trendeki bütün kompartımanlar dolmuş, oturacak tek bir yer bile kalmamıştı. Sonunda şansını en sondaki kompartımanda denedi. Dört kişilik kompartımana girdiğinde 'Her yer çok dolu. Buraya oturabilir miyim?' diye sordu. Onaylayan seslerle birlikte içeri girdi ve trenin kalkışını seyretti.
'Adım Holly.' diye kendini tanıttı ve Hogwarts hakkında konuşmaya başladılar. Heyecanla o büyük, görkemli şatoya gitmeyi bekliyordu.

Konu: Geri: Son Anlar... Paz Ağus. 09, 2009 7:04 am

Kompartamana yaklaşık 5 dakikada 4 kişi daha gelmişti, Bet'in beklediğiyde buydu zaten. Umursamıyor ve oturduğu yerden etrafına bakınıyordu. Tren kalktıktan sonra kompartman içindeki herkes hareketlenmişti. Yanındakiyle muhabbet edende, elindeki dergiyi seslice kırıştıranda vardı. Beth ayağa kalkıp kapıyı açtı ve dışarı çıkıp koridordaki camdan dışarıya bakındı. Bir şeyler yapmak istiyordu ama tanıdığı hiç kimse yoktu. Yıllardır gitmeyi beklediği Hogwarts'a gidiyordu artık. Elini cebine sokup asasını çıkardı. İyice kavrayıp kendi kendine homurdandı ve tekrar cebine koydu onu. Mick'in söylediğine göre asasını düzgünce taşımalıydı. Çünkü Mick'in birçok kez kaba eti yanmıştı. Beth'in dikkat etmesime gerek yoktu. Bildiği büyüler oldukça az ve zararsızlardı. Etrafına bakındı ve dışarıda kimsenin olmadığını gördü. Etrafına bakınıp hafifçe yutkundu ve dışarıdaki kanyonu izlemeye koyuldu.

Konu: Geri: Son Anlar... Ptsi Ağus. 10, 2009 6:12 am

Akşam geç yatmanın pişmanlığıyla uyandım. Gariptir ki annem ve babam benden daha heyecanlıydı. Bir o yana bir bu yana koşuşturuyorlarda. Ben ise sakin olmaya çalışarak üstümü giyindim ve bavulumla aşağı kata, mutfağa indim. Doğru düzgün karnımı doyuramadan geç kalma korkusuyla annem bi kolumdan babam bi kolumdan tutup beni dışarı çıkardılar.

O koskoca bavulla Londra'nın karmakarışık sokaklarından geçtik ve sonunda tren istasyonuna vardık. Trenin kalkmasına bir iki dakika vardı bu yüzden annemle babamı beklemeden bavulumu babamın elinden kapıp peron 9 3/4'e açılan duvara hızlı bir giriş yaptım ve koşakoşa trene bindim.

İlk 3 kompartımandan epey ses geldiği için onları geçtim ve son kompartımanın kapısı açtım.Gülümseyerek:

-İçeri gelebilir miyim? Diğer kompartımanlar tıkabasa dolu.

Demekle yetindim ve başını sallayan kafaları görünce hemen bavulumu yerleştirip yerime oturdum. Nihayet biraz sonra tren harekete geçti. Artık bu uzun yolculuk başlamıştı..