Dacey istasyona geldiğinde yanında kimse yoktu. Etrafa arar gözlerle bakıyordu ancak neden baktığını bilmiyordu. Aileleri öğrencileri uğurlamaya gelmişlerdi. Kendisi birinci sınıftı ve kimse yoktu yanında. Bu onu biraz üzmüştü belki de ama umurunda değildi. Ya da düşünmemeye çalışıyordu. kendisi de bilmiyordu ve daha fazla irdelemeden bu düşünceyi aklından çıkardı. Bavulunu sürükleyerek gidiyordu. İleride bir çocuk ailesi ile vedalaşıyordu. hızla onun yanından geçti ve bilerek bir omuz attı. Kendisi acı çekerken bir başkasının mutlu olmasına dayanamıyordu. Trenin en arkasına doğru gitti ve son kompartmana geçti. Kimse buraya uğramazdı. Öyle umuyordu. hemen bir yere geçti. oştu zaten buralar. Bavulunu yerleştirdi ve başını cama dayadı. Okula kadar uyumayı planlıyordu, öyle de yaptı. Gözlerini açtığında tren acı düdüğünü öttürüyordu. Geldiği gibi sessizce toparlandı ve çıkıp gitti.
Cuma Ağus. 14, 2009 3:08 pm