Güzel bir gün...

Çatlak Kazan'ın olduğu sokağa girdiğimde neredeyse on dakika geç kalmıştım. Dedemden kalan tek şey olan gümüş cep saatini çıkarıp baktım. Bir yandan hızlıca yürürken bir yandan geç kalıp aceleyle evden çıkınca tarayamadığım kontrolden çıkmış saçlarımı biraz olsun düzeltmeye çalışıyordum. Sokak o kadar kalabalıktı ki sanki beni yavaşlatmak için oradaydılar. Sabah evin önünde gördüğüm siyah karga sürüsü bunun işaretiydi demek. Kötü şans getiren kalabalık. Bazen dedemin öğrettiği bu şeylere ben bile inanmak istemiyordum. Ama işaretlerin anlamlarını öğrendikçe sanki daha çok karşıma çıkıyorlardı. İnsanları itekleyerek Çatlak Kazan'ın önüne geldim.

Muggle'ların göremediği Çatlak Kazan'ın kapısının önünde durdum ve son kez parlak siyah cama baktım. Koşuştururken taktığım Muggle işi kravat açılmıştı.Siyah camdan yansıyan görüntüme bakıp kravatımı sıktım. Dedem çok severdi Muggle gibi giyinmeyi ve beni de öyle giydirmeyi.

İçeri girdiğimde buraya en son ölen anne babamla geldiğimi hatırladım. Onları özlemiştim ama dedem yokluklarını hiç hissettirmemişti. Ta ki o da perdenin ardına geçene kadar. Onu özlüyordum ve son isteğini gerçekleştirmeli, onun bıraktığı yerden genç beyinlere Kehanet sanatının inceliklerini aktarmalıydım. Beni her zaman kendine benzetmeye çalışırdı. Benim de idolum oydu zaten.

İçerisi çok kalabalık değildi. Zaten bir barın kalabalık olması için erken bir saatti. Müdüre Whitmore'un dikkat çekici kırmızı saçları olduğunu duymuştum ama onu hiç görmemiştim. İçeriye göz gezdirirken arkası dönük oturan kırmızı saçlı kadını gördüm.

"Ah merhaba, Profesör Whitmore?"

Yüzünü bana döndüğünde bir an ne diyeceğimi unuttum. Kırmızı saçları başının dönmesiyle savruldu. Açıkçası bir Hogwarts müdüresinin bu kadar genç olmasını beklemiyordum, ve bu kadar güzel.

Ben anlamsızca kızıl saçlarıyla birlikte daha da beyaz duran pürüzsüz yüzüne bakarken sessizliği bozup yumuşak sesiyle cevap verdi.

"Merhaba Profesör Green.Ah yani şeyy Bay Green... Ağız alışkanlığı, lütfen kusura bakmayın. Oturmaz mısınız?"

Bir anlığına garip bir duruma düştüğümü farkedip bakışlarımı kaçırdım. Karşısındaki tahta sandalyeyi çekip oturduğumda yer durumuma gülercesine gıcırdadı. Terleyen ellerimi eski tahta masanın üzerinde birleştirdim. Gergin görünüyor olmalıydım çünkü işe girme kaygısının yanına şu an yaşadığım ve anlam veremediğim heyecan da katılmıştı.

"Ah tabi. Önemli değil. Dedemi uzun süredir tanıyor olmalısınız?"

Gözlerimi masanın üzerinde ovuşturduğum ellerimden çekip karşımda oturan Müdüre'ye baktım. Karanlık bar, beyaz yüzündeki gözlerinin birer safir gibi gözükmesine sebep olmuştu. Ona baktığımda bir süredir beni incelediğini düşündüm.

"Evet, oldukça uzun zamandır dedenizi tanıyorum. Ölümü beni ve tüm Hogwarts'ı çok büyük bir yasa boğdu. Kaybımız için çok üzgünüm"

Sadece gülümseyip başımı salladım. Dedem uzun süredir Hogwarts'ta çalışan sevilen ve saygı duyulan biriydi. Sesinden anlaşılıyordui ki Profesör Whitmore da ona değer verenlerden birisiydi. Dedem bana pek iş arkadaşlarını anlatmazdı. Daha çok derslerindeki öğrencilerini anlatır, kehanet dersine önem vermeyen öğrencilerden bahsederdi. Evet, kehanet en sevilen ders değildi, bunu biliyordum, bu riski alarak gelen baykuşla cevap yollamıştım.Ben dedemi düşünürken Profesör konuştu.

"Kusura bakmayın. Tanışma anında oldukça unutkan olabiliyorum. Bir şeyler içer miyiz?"

Daha ben cevap veremeden dönüp barmen Tom'u aramaya başladı. Görünen o ki Tom ortalıklarda yoktu. Bir şey içmekten bahsedince boğazımın kuruduğunu farkettim. Ancak sıcak havadan mı yoksa içinde bulunduğum durumdan mı bilmiyordum. Kimseyi göremeyince bana dönen Müdüre burada buluşma nedenimize geldi.

"Evet Bay Green. Baykuşumu almışsınız ve içeriği umarım sizi memnun etmiştir. Teklifimiz hakkında ne düşünüyorsunuz?"

Yeniden safir mavisi gözleriyle gözlerimin içine bakınca boğazımın kuruluğunu daha da çok hissettim.

"Ah evet, öncelikle teklifiniz için çok teşekkür ediyorum. Baykuş geldiğinde dedemden kalanlarla uğraşıyordum. Eğer siz bana bu teklifi yapmasaydınız, birkaç gün içinde Hogwarts'a gelip bu iş için başvuracaktım zaten."

Dedem ile son görüşmemiz geçen noeldi. Her zamanki gibi onun evine gitmiştim. Yemekten sonra şömine başında otururken bana garip bir ses tonuyla artık ölüme yaklaştığını belki de bunun son noelimiz olduğunu söylemişti. O anda ona gülüp "Hadi ama dede, sen daha gençsin." demiştim ama sanırım o öleceği günü öngörmüştü. Aklımdan bunlar geçse de yapabileceğim hiçbir şey olmadığını biliyordum. O gece düşüncelerle oradan ayrıldım. Altı ay sonra baykuşla ölümünün haberini aldığımda anne babam öldüğünden beri ilk kez ağlamıştım ve ilk defa bu kadar yalnız hissediyordum.

"Bilmiyorum belki dedem size bahsetmiştir. Ebeveynlerim öldükten sonra bana o baktı. Kehanet hakkında bildiği her şeyi bana öğretti. Son görüşmemizde onun yerine geçmemi ısrarla benden istemişti. Onun için yapmak isteğim tek şey bu. Onun mirasını devam ettirmek"

Görüşüm bulandı. Gözlerim dolmuş olmalıydı. Ağlamamaya çalışarak yeniden ellerime bakmaya başladım.

Gözlerim dolmuş ellerime bakarken birden ellerimde bir sıcaklık hissettim. Bayan Whitmore beni tesselli etmek için sıcak, güven dolu elleriyle ellerimi sardı.

" Anlıyorum Profesör Green. İnanın ben de sizin bu mirası devam ettirmeniz için elimden geleni yapacağım. Sebastian ailenizi kaybettiğini söyledi. Bunun nasıl bir his olduğunu anlayamam ancak Hogwarts'ın da size sıcak bir yuva ve güzel bir aile olacağına hiç şüphem yok."

Sevencen bir sesle söylenen bu sözler tüm ruh halimi değiştirmişti. Sanki yağmurlu bir sonbahar akşamından, güzel bir ilkbahar sabahına geçmiştim. Profesör Whitmore'un hayran bırakan mavi gözlerine yeniden baktığımda bundan sonra herşeyin daha güzel olacağını hissettim. Bunun bir öngörü mü yoksa bir umut mu olduğunu bilmiyordum.

Bu karamsar atmosferi bozmak için konuyu değiştirmeye karar verdim.

"Sanırım artık bana Profesör Green diyebilirisiniz. Yeni kehanet dersi profesörü." Şimdiye kadar bunu hiç sesli söylemediğimi farkettim. Sanki ağzımdan kelimeler dökülünce daha da gerçek olmuştu herşey.

"Peki ya siz Profesör Whitmore. Yanılmıyorsam bitkibilim dersine giriyorsunuz. Ben dedem sayesinde kehanete merak saldım. Ya siz? Sizin de bir idolünüz var mı? Neden Bitkibilim?"

Yeni iş arkadaşım içkilerimizin siparişini verdikten sonra bana kendi hikayesini anlattı. Sanırım her çocuk ailesinden bir parça alıyordu gelecek yaşamı için. Bitkilerden pek anlamazdım. Kehanet sanatında kullanılan bazı bitkileri biliyordum. Çayı yapılan otlar veya yakıldığında çıkan dumanından anlam çıkarabileceğimiz bitkiler.

"Of gerçekten bazen çok konuşabiliyorum. Sizi sıktıysam kusuruma bakmayın."

Bu kesinlikle doğru değildi. Belki de aylardır biriyle bu kadar uzun konuşmuştum. İçimde yaşayan yalnızlığı biraz olsun almıştı bu sohbet. Duygularımı anlaması için gözlerine bakarak gülümsedim.

" Merakımı mazur görün ancak ilk yeteneğinizi anladığınızda kaç yaşındaydınız ve nasıl anladınız?" diye sordu Whitmore. O günü hatırladım. Pek hoş bir anı değildi.

"6. doğumgünümde babam bana bir köpek almıştı. Siyah, uzun, parlak tüyleri, sarkık kulaklarıyla evin içinde koşturur sürekli oynamak isterdi. Ona Theodore adını vermiştim. 1 yıl sonra 7. doğumgünümden önceki gece bir rüya gördüm. Köpeğim karanlık bir odada acı çekerek kıvranıyordu. Uyandığımda sabah olmak üzereydi. 7 yaşımdaydım ve korkmuştum. Onun ölmesini istemiyordum. Onu koruyacağımı düşünerek bodruma götürüp bağladım. Orası güvenli olur sanmıştım. Ancak babam iksir deneylerini bodrumda yapardı. Kurtulmaya çalışan Theodore iksirlerin yere dökülmesine sebep olmuş, sonra güzel kokulu iksirin tadına bakmıştı. Köpeğimin inlemelerini duyduğumda çok geçti. Bodruma indiğimde aynı rüyamdaki görüntüyü gördüm. Karanlıkta inyleyen köpeğimi. Babam arkamdan koştuğunda çok geç olduğunu anlamıştı. Theodore ölüyordu. Beni oradan götürdüler. Onlara bu olanları rüyamda gördüğümü anlattım. Ertesi sabah babam dedeme bir mektup yazdı."

Yutkundum. Değer verdiğim birini ilk kaybedişimdi Theodore'un ölümü. Daha sonra olanlar kadar acı olmasa da.

"Akşam dedem gelmişti. Onu gördüğümde gülümsüyordu. Bense hala köpeğimin yasını tutuyordum. Ona da olanları anlattım. Yüzünde sanki bir gurur ifadesi vardı. Bana "Bu sana tanrının bir hediyesi oğlum" dedi. Babamda bu yetenek yoktu. Görü yeteneği artarda gelen kuşaklarda çok rastlanan bir yetenek değildir. En az bir kuşak atlar. O bir hediye olduğunu düşünse de ben bir lanet olduğunu düşünüyordum."

"Bazen o rüyayı görmeseydim Theodore'un hala yaşayacağını düşünüyorum. Çünkü çoğu zaman kader değiştirilemez. Örnek vermek gerekirse, bir yangın öngördüğünüzü düşünün, o akşam yangını durdurmak için oraya gittiğinizde bir mumu devirip yangını başlatan da siz olabilirsiniz. Geleceği görmek tehlikeli bir iştir."

Sanki aylardır içimde dizginlenmiş bir canavar vardı da şimdi dizginlerinden kurtulmuş konuşmama sebep oluyordu. Konuşmaktan boğazım kurumuştu. O anda Tom Ateş Viskilerimizi getirdi. Kırmızı sıvıyla dolu bardağı kafama diktiğimde sıcaklığı hissettim ve acıyla yüzümü buruştururken adının neden Ateş Viskisi olduğunu hatırlamıştım.

"Gerçekten acı bir ilk deneyim yaşamışsınız Profesör..." dedi Bayan Whitmore anlayışlı bir yüzle. "Köpeğiniz Theodore için gerçekten çok üzüldüm ve kehanetin tehlikeli bir iş olduğuna kesinlikle katılıyorum."

Bunları söyledikten sonra gözlerimi alamadığım mavi gözleri uzaklara daldı. Biraz önce bahsettiği, üzerine gidip kullanmadığı öngörü yeteneği hakkındaki hatıraları canlanmış olmalıydı anlattıklarımla. İkimizde düşünceliydik ve susmuştuk. Bu sessizliği bozacak bir fikir geldi aklıma.

"Müdüre Whitmore, yeni profesörünüzün yeteneklerini test etmek ister misiniz? Sizinle birer fincan çay içelim. Sonra çay yapraklarınızı yorumlayabilirim."

Bunu yapabilirdim. Çay falı o kadar güvenilir bir yöntem olmasa da sevdiğim bir yöntemdi. Çoğu zaman güzel şeyleri gösterirdi insanlara. Zaten kehaneti kullanmamın bir amacı da buydu. Umutsuz insanların geleceğe umutla bakmasını sağlamak için onlara gelecekten iyi haberler verirdim.

Tom'a seslendim ve bize iki sıcak çay hazırlamasını söyledim. Beyaz fincanların içinde fincanın rengiyle tezat siyah çaylarımızın dumanı tütüyordu. Fincanı elime alıp önce burnumun önünden geçirip kokladım. Her gün çay içmesse kötü hisseden insanlardandım ben. Ve ilk yudumumu aldım.

Ben ilk yudumumu aldıktan sonra Profesör Whitmore'a baktım. O da benim kadar çaya tutkun olmalıydı. Ardarda yudumlardan sonra bana dönüp "Çayı çok severim, ya siz Profesör?" diye sordu.

Çay içmek benim için günlük ritüellerden biriydi. Sabah kahvaltıda, akşam güneş batmadan önce her gün içerdim.

"Ah tabi Profesör. Çay içmek zihni açar. Ki bu da öngörü yeteneğinin güçlenmesine sebep olur. Özellikle çalışma yaptığım zamanlar daha çok çay tüketirim. Uzak doğuya gezilerimde de şu an adını hatırlamadığım, değişik bitkilerden çaylar denedim. Hepsinin farklı bir tadi ve etkisi vardı. Yani çay içmeyi çok severim."

Çaylarımızı içerken Hogwarts'tan bahsettik. Bana seralarını ve orda yetiştirdiği çeşitli sihirli bitkileri anlattı. Ben de ona yurtdışında kehanetin inceliklerini öğrenmek amacıyla yaptığım gezilerimi. İkimizde de çaylarımızı bitirmek için hızlı hızlı içiyorduk. Sonunda ben son yudumumu alıp beyaz fincanımı tahta masaya koyduğumda o da son yudumunu içip bitiriyordu. Fincanın içine doğru eğilip baktım.

"Sanırım şimdi benim sıram ha?"

Fincanını almak için elimi uzattım. O da hızla fincanı kaldırıp bana doğru uzattı. Ellerimiz masanın ortasında buluştuğunda yine beni teselli ederken yaşadığım duygular içine girmiştim. Fincanı alırken az kalsın düşürüyordum. Hafifçe titreyen ellerimin arasında tuttuğum fincanın içindeki çay yapraklarına baktım ve yorumlamaya başladım.

"Ters duran baykuş silueti ha? Baykuşunu bir süre kimseye yollamanı önermem. Görünen o ki yakında üşütüp hasta olabilir."

Gözlerimi fincandan kaldırıp yüzüne baktığımda çok tatlı bir gülümseme gördüm. Bir anlığına gözlerine baktıktan sonra fincana geri döndüm.

"Ayrıca kapılarını iyi kilitlemelisin. Evine bir yabancı girebilir. Dikkatli ol. Bu çatlamış taş şekilleri bunun göstergesi" Kendime gülmemek için zor duruyordum. Beklediğimden eğlenceli bir fal çıkmıştı. Dönüp yüzüne baktığımda eğlendiğini gösteren bir yüz ifadesi vardı.

"Ayrıca burda farklı yönderden gelip spiral şeklinde birleşen çizgiler görüyorum. Bu da yakında hayatına birinin gireceğinin göstergesi. Spiral yukarıya doğru çıkıyor ki bu iyiye işaret. Bir arkadaş edineceksin. Belki de bir aşk..."

son kelimeyi söylerken tepkisi görmek için başımı kaldırıp yüzüne baktım...

Yüzüne baktığımda yanaklarının hafifçe kızardığını gördüm. Ancak yanaklarındaki kızarıklıkların aksine hiç çekinmemiş gibi gözlerimin içine bakıyordu.Ağzından titrek biçimde birkaç kelime duydum, ama içeriği pek de önemli değildi şuan benim için.

"A-aşk mı? Hımm ilginçmiş...Arkadaş edinmeyi çok severim."

Ellerimin terlediğini hissettim. Böyle gerildiğim zaman hep olurdu bu.

"Dediğim gibi çay falı çok da güvenilir bir kehanet şekli değildir" dedim gülümsemeye çalışarak. Sanki içerisi ısınmış, nefes almak zorlaşmıştı. Bu durumdan kurtulmak istiyordum.

"Eee... Profesör. Üzgünüm ama benim gitmem gerekiyor. Biliyorsunuz Hogwarts'taki yeni odama taşınacağım. Eşyalarımı toparlamalıyım. Ayrıca gelinciğim evde yalnız. Eminim acıkmıştır. Yarın yeniden Diagon Yolu'na gelip ders için gerekli malzemelerimi tamamlayacağım. Belki karşılaşırız"

Gülümsemeye çalışarak ona baktım ve masadan kalktım. Siyah paltomu üzerime geçirirken derin düşünceler içerisindeydim. Arkamdan veda sözleri söylemişti galiba ama pek anlayamamıştım. Kapıdan çıkmadan önce tekrar dönüp baktım, o tüm gün yüzünde olan gülümsemesiyle gidişimi gözlüyordu. Elimi sallayıp dışarıya çıktım. Sokak şimdi daha karanlık ve tenhaydı. Paltoma sarılıp yürürken az önce olanları düşünüyordum. Ne olmuştu bana? Acaba aşk bu muydu?